Promised Land
Een ode aan het zoeken,
en aan dat wat diep van binnen bewaard moet blijven.
Er zijn foto's, maar ze herinneren zich niets.
Alleen het gevoel blijft hangen.
Een echo van iets wat er altijd was,
maar zich pas nu laat zien.
Er is een kamer.
Er hangt iets in de lucht –
alsof iemand net is vertrokken,
of nooit echt is aangekomen.
En ergens, op de achtergrond,
de stemmen van zij die mij lieten gaan
en me leerden verdwalen
zonder ooit verloren te raken.
Jan Enno de Jong
Voor mijn ouders,
die me leerden ontdekken, dwalen,
en thuiskomen.
|